دریا من ماهی من

یک غزل در حال و هوای مولانا:



خورشید آگاهی منم، نور سحرگاهی منم
من می‌رود در من، عجب! هم راه و هم راهی منم

من محو نورم، شیشه‌ام، آنسوتر از اندیشه‌ام
در خویش غرق حیرتم ، دریا منم، ماهی منم

در پیکرم اینجا و سر آنسوی عالم می کشم
مرغی که تا «هو» می‌پرد از شاخة آهی منم

آن دل که از پهناوری در حلقة تسلیم او
بر دار شادی می‌زند بانگ «انا اللهی» منم

در چاه ظلمت یک نفس ماندم، ولی اینک ببین
از خاک کنعان رفته تا منظومة شاهی منم

تا لانه سیمرغ من دست خیالی کی رسد؟
تیری که می‌جویم تویی، قلبی که می‌خواهی منم